از عمر بسی رفت و ما هیچ ندیدیم…
یک عمر بدین سو و بدان سو دویدیم…
از مقصد به مقصودها رسیدیم ،از کوچه به کوچه ها رفتیم…
آخر به همان جایی که بودیم رسیدیم!
یکی از آرزوهای انسان، جاودانگی است؛حب بقا و زندگی ابدی، همیشه بودن و همیشه ماندن؛ به همین دلیل ترس از فنا و نابودی، نیست شدن و به فراموشی سپرده شدن یکی از همنشینان همیشگی افکار انسان بوده و هست ، به همین خاطر آرزوهای ما طولانی است ؛ شاید بدین گونه میخواهیم فکر فنا و نیستی را از خود دور ساخته و به فراموشی سپاریم.
اینکه ما هر روز خواهان دیدن فردا هستیم، خود دلیلی برامید آرزوهایمان میباشد . نمیخواهیم باور کنیم که امروز همان فردا است، فردای دیروز ، همان فردایی است که انتظارش را می کشیم و همیشه واهمه ندیدن آن را داریم به راستی مگر امروز با فردا چه فرقی میکند ، چرا خود را به غفلت و ناباوری زده و از کنار این فکر مهم بدون هیچ تاملی میگذریم. شاید مهمترین دلیلش همان حب بقا و جاودانگی؛ترس از فنا و نیستی به ضمیمه غفلت و نسیان مرگ است….
پس امروز را بهتر از دیروز و فرداهایمان را با اندیشه ای فراتر و امیدوارتر از دیروز و امروزهای از دست رفته امان بگذرانیم…..
